Галаву туманамі спавенчу,
не скуголю, ня енчу, ня кленчу
мне самота мая – сястра.
Людзі шэрыя з крыкам: «Ура!..»
аббягаюць сябе вакол восі...
Людзі ж сьветлыя долі ня просяць:
абыходзяць гару дзе гара,
і сыходзяць, як час, як пара,
і гавораць з душой, дзе душа,
што шалёна імчыць, як шаша.
За душою імкнецца душа.
Драбязой драбяза паганяе.
Як паэт ці бадзяга канае –
так лунае ў нябыце душа,
так душа у нябёсах лунае.
Даруй, Божа, Люцыпар, вазьмі
ты ня ўсе пакаяньні і дні,
ты ня ўсе мае дні-пакаяньні...
Сьвяты Яне!..
Сьвяты Яне, пакінь мне грахі!.. –
Голуб з вуснаў, сініца з рукі...
Справім трызну, зьямо праснакі...
Ад калыскі, ад першай сахі
да тэстамэнту, да разьвітаньня
да сухотнага скону літаньня,
сьвяты Яне, пакінь мне грахі.
Ваўкалак пасівелы з рукі
згаладала жарэ праснакі
твае, Яне!
З трох сасон на чатыры бакі,
як вякі, ўкаранелі грахі.
I заганы, як зманы. Бязь іх –
ты ня здань азазэль, ты ня мніх,
ты ня Бог, ты ня чорт, ты бязьлік!..
5.XI.2003.
|
|
